Yöneten: Ezel Akay

Yazan: Emre Özbay

Kadın pencereden sokağa çıkmış huniliye sesleniyor: “Allah akıl fikir versin evladım”, Hunili cevap veriyor: “Sebep?” Yiğit Özgür’ün Huniler’i akıl hastası degildir. Akıl gitmiş, ama geriye özgürlük, utanmazlık, merak, vicdan, masumiyet ve... saçmalık kalmıştır.

“Söyle beyaz entarili, çıplak sayılacak kadar takısız taklavatsız, ne yapsalar hoş görülebilecek, ne söyleseler alınganlık yapılamayacak karakterler olsun istedim” gibi seyler demişti bana Yiğit.

Bunlar sahneye çıksalar “normal” seyirci karsısında ne yaparlardı acaba? Utanacağınız, saşıracağınız, kikirdeyeceğiniz, kızacağınız, anlayamayacağınız, ama anlayamadığınız halde gülmeye devam edeceğiniz, “neye gülüyorum ben yav, neden” diye neşe içinde ikircikleneceğiniz seyler! Bilseniz provalarda oyuncular neler çekti... bana da neler çektirdiler... (geriye oyuncular mı kaldı “hunililer” mi bilemiyorum, iflah olmazlar artık!)

Bu oyun benim için biraz sıra dışı bir “deneysel oyunculuk” gösterisi. Sizin üzerinizde deneyeceğiz tabii! Ama merak etmeyin size “bulaşmadan”! Tatlı tatlı seyredebileceğiniz (heh heee!), eğlenceli bir kaos, sürreel/gerçeküstü bir eğlence... Grotowski’den, Brecht’den, Commedia del’Arte’den, “Köy Seyirlik Oyunları'ndan (?) söz edeceklerden hoşgörü rica eden bir gösteri...

2 Perde! 32 kısım(valla)! Gerçeküstü, tandır altı, işlevi büyük, boyundan küçük, yerli-milli-zeki-çevik-ahlaklı bir “HUNİLİ OYUN”! Gelin, huninizi takalım.